Judoclub Tori, een unieke judoschool van toen in de marinestad Hellevoetsluis.
Door eerlijk te zijn en “gewoon” gewoon te blijven is deze school van ook een dorp aan een rivier nog steeds een begrip.
Heel wat “dorpelingen” spreken er nog over en aardig oudere jongeren dragen het feitelijk als stukje ervaring uit hun jeugd mee.
Na al die jaren van sportief knokken wordt zijn vrouw, nu toch wel op leeftijd, aangevlogen en omhelsd door die “gassies van toen” die nu kerels zijn.
Wat graag zouden ze nu hun eigen kroost naar “hun” judomeester willen brengen……
Bert Meijerink, eigenlijk niet onder woorden te brengen……een begrip, een stuk charisma.
Hij wist jeugd te boeien en was er gewoon, ook als je hem niet nodig had………..ook zonder judopak!

Ik heb veel aan Bert te danken.
Door hem ben ik op weg geholpen, van hem heb ik geleerd.
We hebben wat afgereisd in zijn Renaultje Vier, het “koekblik van toen” ,een van de weinige auto’s toen in de straat….
Van hem mocht ik op zijn kosten naar Papendal om “internationaal” te kunnen trainen en met Wim Ruska kennis te mogen maken.

Meijerink is niet te evenaren, zijn intentie een beetje te copieren……
een judoschool, voor ieder herkenbaar, in een leuk dorp.
Mijn “drive van nu voor het kind van u”.

Ik ga er voor en daar heb ik jullie voor nodig!

Voor Bert hoefde je geen kampioen te zijn of te worden.
Als je er maar was…….na al die jaren wordt er nog steeds over gesproken…..dat zegt zonder woorden meer dan genoeg…..!

Ik zal aan de vrouw van Bert Meijerink vragen of ze aan jou, de judoka die in verschillende opzichten een voorbeeld voor andere judoka in onze judoschool is……..tijdens het clubkampioenschap de Lambertus Meijerink Trofee wilt uitreiken.

Je krijgt die trofee niet……..je hebt hem dan gewoon verdiend!
“wedduh…..dat er dan een dikke pakkerd van z’n vrouw bij zit!!”

Zijn judopak……..ik heb het gekregen en draag het zo af en toe……wanneer?
Dat weet alleen Bertus.